دنیاطلبان مفسد چاپلوس (و چرب زیان)

بسمه تعالی

دنیاطلبان مفسد چاپلوس (و چرب زیان)

قرآن مجید در سوره بقره، آیات ۲۰۴ ـ ۲۰۵ در اشاره به این گروه مى فرماید:(وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یُشْهِدُ اللهَ عَلَى مَا فِی قَلبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ وَ إِذا تَوَلّى سَعَى فِی الاَْرْضِ لِیُفْسِدَ فیها وَ یُهلِکَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللهُ لایُحِبُّ الْفَسادَ);

و کسانى از مردم هستند که گفتار آنان در زندگى دنیا مایه اعجاب تو شود (در ظاهر اظهار محبّت مى کنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند، گواه مى گیرند. این در حالى است که آنان سرسخت ترین دشمنانند. (نشانه آن این است که) وقتى که به قدرتى مى رسند در فساد در زمین، مى کوشند و زراعتها و چهارپایان را نابود مى سازند و خداوند فساد را دوست ندارد.

امام علی علیه السلام در خطبه ۳۲ نهج البلاغه با ارائه تحلیل دقیق و جالبى درباره تقسیم دنیاطلبان به چهار گروه، به این گروه  مفسد اشاره می فرماید که تحلیل حضرت نه تنها براى آن زمان بلکه در هر عصر و زمانى صادق است. حضرت در آغاز مى فرماید: و مردم چهار گروه اند; فَالنَّاسُ عَلَى أَرْبَعَةِ أَصْنَاف.

«گروهى از آنها کسانى هستند که اگر دست به فساد نمى زنند به خاطر این است که روحشان ناتوان و شمشیرشان کند و مالشان اندک است; مِنْهُمْ مَنْ لاَیَمْنَعُهُ الْفَسَادَ فی الاَْرْضِ إِلاَّ مَهَانَةُ نَفْسِهِ، وَ کَلاَلَةُ(1) حَدِّهِ، وَ نَضِیضُ(2)وَفْرِهِ.

به تعبیر معروف، آنها آب پیدا نمى کنند وگرنه در صحنه فساد شناگران ماهرى هستند.

در واقع اینها از غم بى آلتى افسرده اند وگرنه درون وجودشان از شرّ و فساد و ظلم و تباهى مالامال است. طبیعى است که این گونه افراد براى ظاهر ساختن آنچه در درون دارند در انتظار فرصت باشند.

بنابراین هرگز نباید فریب ظاهر آرام و بى آزار آنها را خورد. رهبران الهى جامعه باید هنگامى که آنها را شناسایى کردند، مراقب شان باشند و اجازه ندهند که امکاناتى در اختیار آنها قرار بگیرد، مبادا به کانونى از فساد اجتماعى مبدّل شوند.

اقتباس از کتاب پیام امام امیرالمؤمنین(ع) جلد ۲ آیت الله مکارم شیرازی

منبع: http://makarem.ir/main.aspx?reader=1&lid=0&mid=10193&catid=6504&pid=61825